Önemli bir mesele; Terkî sünnet

Efendimiz aleyhisselam’ın yaptığı ibadetleri yapmak sünnet olduğu gibi, yapmasını gerektirecek sebep oldu­ğu ve bir mani bulunmadığı halde terk ederek yapmadığı amelleri terk etmek de sünnettir. Yapmak ise bid’attir.

Örneğin, sebebi Nebi aleyhisselam’a olan sevgi ve O'nun doğumu olan “Mevlid Kandili”ni kutlamak, aynı se­bep O hayattayken de var olduğu ve bunu yapmaya bir manisi de olmadığı halde yapmadığı için bid’attir.

Teravih namazını cemaatle kılan Nebi aleyhisselam, farz olur endişesiyle cemaatle kılmayı terk etmiştir. Farz olur ihtimali olan mani, vefatından sonra ortadan kalktı­ğı için teravih namazını cemaatle kılmak, o bunu -sonra­dan- terk etmiş bile olsa şer’an bid’at değildir.

Şöyle açıklayalım: Muamelat ve yeme içme gibi sa­ir eşyada aslolan şey mübahlıktır. Aksine bir şey olma­dıkça her şey helaldir.

İbadetlerde ise aslolan men ve hazardır. Meşru ol­duğuna dair bir delil olmadıkça her türlü amelle Allah’a ibadet etmeye çalışmak yasaktır.

Dolayısıyla bir şeyin helal olduğuna delil aranmaz. Haram olduğunu söyleyen delil getirir.

Bunun aksine bir şeyin bid’at oluşuna delil isten­mez. Meşru olduğunu söyleyen, delil getirir.

Mesela yiyeceğimiz her bir meyvenin veya içeceği­miz her bir meşrubatın helal olduğuna dair tek tek delil ge­tirmemizi isteyen kişinin yaptığı ne kadar gülünç ise, bid’at dediğimiz bir ameli yapan kişinin bununla alakalı bir ya­saklama getirmemizi istemesi de o kadar gülünç olur.

Birincisinde delilimiz “haram olduğuna dair bir delil olmaması”yken ikincisinde delilimiz “meşru olduğuna da­ir bir delil olmamasıdır.”

Örneğin birisi çıkıp da “Allah tektir ve teki sever. Hem sayısal olarak beş, dörtten daha çoktur.” diyerek öğle namazının farzını beş rekat kılmak istese, bizden taleb ettiğinde, öğle namazını beş rekat kılmayı yasakla­yan bir delil getiremeyiz.

Veya “İnsanlar gevşeklik göstermeye başladılar, hem cemaatle kılınan namaz tek başına kılınan namazdan da­ha efdaldir. Allah da ‘ruku edenlerle beraber ruku edin.’ bu­yurmuyor mu?” diyerek revatib sünnetleri de cemaatle kıl­mayı öneren birine, taleb ettiğinde, revatib sünnetleri ce­maatle kılmayı yasaklayan bir delil getiremeyiz.

Aslında sahih olan bazı umumi delillerden hareket­le olduğu halde, her iki şekilde de bunların bid’at ve dala­let oluşunun delili, Nebi aleyhisselam’ın böyle yapmaması, yani farz edilen uygulamayı terketmiş olmasıdır.

Aksi halde binlerce yiyecek ve içeceği tek tek he­lal eden naslar aranmayacağı gibi, muhtemel uydurulma sureti milyonlarca olan bid’atleri tek tek yasak eden nas­lar aramak akıllara ziyan bir uygulama olur.

Hatırlanacağı üzere, hapşurup elhamdülillah diyen adamın, ardından Nebi aleyhisselam’a selam getirmesini reddeden İbn-i Ömer radıyallahu anhuma, Nebi aleyhisselam’ın Elhamdülillah demeyi öğretip selam getirmeyi terk etme­siyle; mescidde halkalar oluşturup zikir yaptığını sanan cemaatin tatbikatını sapıklıkla itham eden İbn-i Mesud ra­dıyallahu anh, bu töhmetin gerekçesini Nebi aleyhisselam’ın böyle uygulamaması, yani terketmiş olmasıyla delillen­dirmişlerdir.

Ne hapşuran adam, ne de o topluluktan  biri çıkıp da “Bizim elimizde böyle yapılacağına da­ir umumi delillerimiz var. Oysa sizin elinizde bu yap­tığımızı yasaklayacak -zayıf da olsa- bir deliliniz yok.” dememiştir.

Özetleyecek olursak dinde dayanağı sadece vahiy olan ibadetler tevkifîdir. Sadece Kur’an ve sünnetle sa­bit olur. Hiç kimse kıyasla, tecrübeyle, rüyayla, ilhamla ve keşifle bir ibadet uyduramaz. Mevcut ibadete hariçten bir keyfiyet ilave edemez. Uyduranlar ve ilave edenler, “Bu­nu yasaklayan bir delil getirin.” diyemez. Dinde icad edi­len şeyler namaz kılmak, ezan okumak, salavat getirmek ve zikir yapmak gibi aslı itibarıyla salih ameller olarak gö­zükse de, dini tamamlamaya kalkmak itibarıyla sapıklıktır ve cehennemdedir.